Rozdział 3.

Kiedy dziewczyna zbiera w sobie tyle siły, by popchnąć duże, szklane drzwi od szkolnego budynku po całym pomieszczeniu rozbrzmiewa dzwonek.
- Wiedziałam. - prycha pod nosem i kieruje się w stronę szafek. Kiedy zaczyna szukać kluczyka do małych metalowych drzwi szafki okazuje się,że nigdzie go nie ma. - Cholera. - przeszukuje wzrokiem kolejny raz przegródki w torebce. Jest pewna, że nauczyciel od matematyki teraz jej nie popuści i skończy na dodatkowych zajęciach w kozie. Idzie wolnym krokiem w stronę sali matematycznej rozmyślając nad zwolnieniem się z lekcji. Kiedy stoi pod drewnianymi drzwiami z tabliczką ''Matematyka'', poprawia włosy, bierze głęboki oddech i  delikatnie stuka swoją drobną pięścią o drewno.
- Proszę. - łagodny głos pana Horana przeszywa ją na wskroś. Przecież On mnie zabije. - przez głowę dziewczyny przepływa fala negatywnych myśli.
- D-dzień dobry. - jąka się wchodząc do środka i zamyka za sobą drzwi. Pan Niall opiera się o biurko trzymając w dłoniach dziennik. Na jego nosie spoczywają modne, czarne kujonki. Wyczekująco wpatruje się w brunetkę a ta nerwowo przygryza dolną wargę.
- Cześć. - odpowiada blondyn, na co w całej klasie zaczynają panować szelesty. Brunetka przełyka nerwowo ślinę i niepewnie poprawia torbę spadającą z jej ramienia. - Wejdź proszę. - wskazuje gestem ręki by weszła do środka. Bella kompletnie nie spodziewając się takiego obrotu sytuacji skina głową i szepcze ciche ''przepraszam''. Odszukuje swoją przyjaciółkę i nieudolnie kieruje się w jej stronę. Przyjaciółka rzuca jej zdezorientowane spojrzenie, a chwilę później pan Niall zabiera głos. Lekcja mija zniewalająco szybko. Brunetka wtapia się w tłum, a blondyn niema dla niej złośliwych komentarzy.Przynajmniej coś. Jakby nie było sprawa z Louisem, jej przeraźliwie miłą mamą i tym wszystkim co dzieję wokoło wystarczająco jej wystarczy.  Gdy tylko dzwoni dzwonek wszyscy porywają się do góry i jak najszybciej pakują.
- Co z Tobą? - pyta Selena wkładając o torby kolorowy piórnik.
- Zaspałam.
- Przyjechałaś z matką? - zapytała powtórnie zarzucając plecak na prawe ramie.
- Z Louisem.
- Co?
- Panno Braun? - wiedziała. To byłoby zbyt piękne, aby tak po prostu ją zignorował.
- Poczekam na zewnątrz. - przyjaciółka posyła Belli wspierające spojrzenie już kolejny dzień z rzędu. Kiedy wychodzi z sali a drzwi zamykają się brunetka odwraca się w stronę swojego nauczyciela.
- Wszystko wyjaśnię. - mówi szybko podchodząc bliżej.
- Nie chce Twoich wyjaśnień. Chcę po prostu skontaktować się z Twoją matką. - odpowiada szybko zbywając nastolatkę.
- Co takiego? - dziewczyna wytrzeszcza oczy i bezsilnie opuszcza ręce. - Nie możesz mi tego... znaczy Pan... Nie może mi pan tego zrobić. - plącze się w słowach nie wierząc w to co właśnie usłyszała.
- Owszem mogę i zrobię to. - mówi pewnie zajmując miejsce za biurkiem.
- Dlaczego? - praktycznie syczy w jego kierunku. - Dziś po prostu zaspałam, nigdy się to Panu nie zdarzyło- pyta mierząc blondyna złowieszczym spojrzeniem.
- Zdarzyło. Chcę by po prostu wiedziała,że dla Ciebie chłopak jest ważniejszy niż szkoła.
- Co takiego?! - podbiega do biurka a blondyn staje na prost do niej.
- Dzisiaj nie zaspałaś. Uznałaś po prostu,że chłopak jest ważniejszy. - mówi nie odrywając od Niej wzroku.
- Jest Pan bezczelny! Mówię prawdę! To okropne,że osądza mnie pan o takie rzeczy! - krzyczy nadal nie mogąc uwierzyć w osądzenie nauczyciela.  - T-to straszne!
- Nie krzycz. - ucisza ją ponownie zajmując miejsce za biurkiem. - Widziałem Was dziś przed szkołą. - mówi, a brunetka poprawia opadające jej kosmyki. Przełyka ślinę i delikatnie zwilża swoje wargi. To chore co tu się własnie dzieje.
- To był Louis. Mój ojczym. - tłumaczy. -  Nigdy nie miałam Cię za,aż tak bardzo głupiego. - słowa wychodzące z ust dziewczyny nie są kontrolowane. W jednej sekundzie traci szacunek co do blondyna. Cóż, resztki szacunku.
- Upominam Cię.
- Do widzenia Panu. - mówi i odwraca się na pięcie.
- Nie skończyłem z Tobą! - krzyczy blondyn za dziewczyną a ta posyła mu uśmiech.
- Cóż, ja tak. - odpowiada i momentalnie opuszcza pomieszczenie.

***

Dziewczyna żegna się z przyjaciółką uściskiem i zaczyna kierować się w stronę domu. Nagle zauważa tak dobrze znane jej auto. Jej matka? Dziewczyna podchodzi do swojej rodzicielki i otwiera drzwi auta witając ją uśmiechem. 

- Hej skarbie! - mówi kobieta na przywitanie. 

- Cześć mamo. - brunetka wchodzi do środka zamykając za sobą drzwi. - Co tu robisz? - pyta, a starsza kobieta wyjeżdża  z parkingu. 

- Przyjechałam po Ciebie, skończyłam szybciej i oto jestem. - zachichotała włączając klimatyzację. 

- Och, okej. - mówi i opiera głowę o szybę. 

- Poza tym, musimy porozmawiać. 

- O czym? - dziewczyna w momencie odrywa się od szklanej ścianki. 

- Isabello spokojnie. - patrzy na córkę zdezorientowana. - Chciałam tylko zapytać jak minął Twój dzień i podróż do szkoły, Louisem? - pyta i posyła dziewczynie uśmiech. Do nozdrzy dziewczyny dociera zapach perfum swojej matki. Mruga kilkakrotnie oczami i również odpowiada uśmiechem. 

- Było... cicho. - odpowiada przypominając sobie ich poranną ''konwersację''. 

- Przepraszam, miałam ważne spotkanie. 

- Jest ok. - mówi i zajeżdżają na ostatni zakręt, który prowadzi w kierunku ich domu. 

- I teraz trochę poważniej. Nie chcę,byś nie dogadywała się z Louisem, ale On o wszystkim mi powiedział. 

- Co takiego?! - dziewczyna wykrzykuje,a w jej gardle momentalnie zasycha. - Nie zrobił tego. - kręci przecząco głową. 

- Prędzej czy później i tak bym się dowiedziała,Isabello. Dlaczego sama mi nie powiedziałaś? - matka brunetki pyta i gasi silnik na podjeździe przed ich domem. 

- On  też nie jest święty! Mówi tylko o mnie, a On?! Mówił Ci dlaczego tam był?! - krzyczy i błyskawicznie otwiera drzwi od samochodu. Praktycznie z niego wyskakuje i kieruje się w stronę domu. Ma zamiar wydłubać Louisowi oczy - przecież jej obiecał! 

- Ty świnio! - krzycz kiedy zauważa Tomlinsona pijącego kawę w salonie. 

- Może spokojniej? - wstaje odkładając kubek. 

- Przecież mi obiecałeś! Mieliśmy umowę! - wytyka zanim jej matka wchodzi do pokoju. 

- O czym ty do cholery mówisz? - brunet mierzwi dłonią włosy, patrząc w oczy brunetki. 

- Powiedziałeś jej. - syczy kręcąc z niedowierzaniem głową. 

- Dobrze,że mi powiedział. - do pokoju wchodzi Rosaline. - Powinnam wiedzieć. - ciągnie dalej. Brunetka nie może na niego patrzeć. Zawiodła się na Nim. Nigdy nie miała do Niego zaufania, ale teraz jest zwyczajnie przygnębiona. - Może powinniśmy załatwić Ci jakieś dodatkowe lekcje. - mama brunetki kończy, a Bella otwiera buzię i szeroko otwiera oczy. O cholera. - Mogłaś powiedzieć,że sobie nie radzisz. A co do chłopaka. - zaśmiała się. - To zwykła pomyłka, Louis wszystko mu wyjaśnił. 

- Mamo... - bierze głęboki oddech i napotyka rozbawione tęczówki Tomlinsona. - Poprawię to. - odpowiada z niedowierzaniem a matka brunetki skina głową. 

- Wierzę Ci, a teraz zjedzmy coś. - mówi i opuszcza pomieszczenie. - Tylko pamiętaj. - na sekundę powraca do pokoju. - Następnym razem załatwię Ci dodatkowe lekcje! - Rosaline grozi Belli palcem a wszyscy wybuchają śmiechem. Dziewczyna niepewnie patrzy na chłopaka a ten cicho chichocze. Kiedy przechodzi obok Niej zatrzymuje się kawałek dalej i patrzy jej prosto w oczy. 

- Ja zawszę dotrzymuję tajemnicy. - mówi tak cicho,że tylko brunetka jest w stanie go usłyszeć. Przez ciało dziewczyny przechodzą zimne dreszcze. Chłopak idzie do kuchni a kiedy wszyscy znajdują się w pomieszczeniu, Bella nalewa sobie soku, Lou czyta gazetę a Rosaline kroi warzywa. 

- Isabello. - ciszę przerywa rodzicielka Belli. - Cały czas siedzi mi w głowie to co powiedziałaś. - patrzy na Nią a brunetka traci czucie w nogach. Miała nadzieję,że jej matka zapomniała, bądź niedosłyszała tego wyznania. - Dlaczego Louis nie jest święty i gdzie On był? Macie mi coś do powiedzenia? - mierzy dwójkę wzrokiem, a Louis posyła Belli zawiedzione spojrzenie. Nie wiedział,że dziewczyna nie dotrzymała słowa. 

_______________

Hi! Misie ♥ Było 20 komentarzy więc jest następny! :)

Myślę,że całkiem znośny xD 

Da się przeżyć?

Co myślicie? 

HAHA 

Szalona Bella + 

TAK BARDZO POCIĄGA MNIE HORAN W TYM OPOWIADANIU. 

HAHAHA

HOT TEACHER. 

okejokej koniec! :)

CZYTASZ - KOMENTUJESZ. 

BARDZO MOTYWUJESZ.